نـــــــــــــــور کوثـــــــــــــــــــــر

چه خوش است من بمیرم به ره ولای مهدی !

سر و جان بها ندارد كه كنم فدای مهدی

همه نقد ِ هستی خود ، بدهم به صاحب جان

كه یكی دقیقه بینم رخ دلگشای مهدی

چه كنم چه چاره سازم كه دل ِ رمیده ی من

نكند هوای دیگر به جز از هوای مهدی

نه هوای كعبه دارم ، نه صفا و مروه خواهم

كه ندارد این مكان ها به خدا صفای مهدی

من دل شكسته هر دم ، به امید در نشستم

كه مگر عیان ببینم ، قد دلربای مهدی

دل من تپد به سینه ، به امید روزگاری

” كه گذشت گاه محنت ” ، شنوم ز نای مهدی

به گداییش عمری ، همه فخر می فروشم

كه ز پادشاست برتر به جهان ، گدای مهدی

یا صاحب العصر و الزّمان (عج) ادرکنی